دِل دَردِ غروب

روزها گذشت و گنجشک با خدا هیچ نگفت ...!

فرشتگان سراغش را از خدا گرفتند

و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت : " می آید ،

من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود

و یگانه قلبی ام که دردهایش را در خود نگه می دارد .

سر انجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست .

فرشتگان چشم به لب هایش دوختند ، گنجشک هیچ نگفت ،

خدا لب به سخن گشود :  با من بگو از آنچه سنگینی سینه توست .

گنجشک گفت : " لانه کوچکی داشتم ، آرامگاه خستگی هایم بود

و سرپناه بی کسی ام ، تو همان را هم از من گرفتی .

این توفان بی موقع چه بود ؟

چه می خواستی از لانه محقرم کجای دنیا را گرفته بود ."

و سنگینی بغضی راه بر کلامش بست .

سکوتی در عرش طنین انداز شد . فرشتگان همه سر به زیر انداختند .

خدا گفت : " ماری در راه لانه ات بود ، خواب بودی ،

باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند . آنگاه تو از کمین مار پر گشودی . "

گنجشک خیره در خدایی خدا مانده بود .

خدا گفت: " و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم

از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام بر خاستی . "

اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود .

به ناگاه چیزی در درونش فرو ریخت و

های های گریه هایش ملکوت خدا را پر کرد .